Beschrijving van de doosschildpad
Leefgebied van de doosschildpad
De westelijke doosschildpad komt voor in Noord-Amerika; in het zuiden van de Verenigde Staten en in Mexico. Het is een typische bewoner van prairie; boomloze, open gebieden met hier en daar struikachtige begroeiing. Ook in halfwoestijnen en woestijnen wordt de schildpad aangetroffen.
Uiterlijk
Met een maximale schildlengte van 14 centimeter is het een wat kleinere soort, de schildkleur is bruin met vele traan- tot streepvormige gele vlekken die een duidelijk straalsgewijs patroon hebben. Een echte kiel ontbreekt op het ovale, koepelvormige schild dat aan de bovenzijde enigszins is afgeplat. Op het midden van het schild is een gele streep aanwezig die de indruk geeft van een kiel. De gele vlekken en strepen vervagen naarmate de schildpad ouder wordt, maar verdwijnen nooit helemaal. Mannetjes hebben een rode iris, die van vrouwtjes is geelbruin van kleur. Mannetjes zijn daarnaast te onderscheiden doordat ze wat kleiner blijven en een enigszins hol buikschild hebben. Opvallend is de verdikte, inwaarts geplaatste eerste teen aan de achterpoten, die dient om het vrouwtje beter vast te houden tijdens de paring. Op het eerste gezicht lijkt de doosschildpad op een landschildpad, maar hij heeft tenen met resten van zwemvliezen ertussen.
Wetenswaardigheden
De doosschildpadden worden zo genoemd omdat ze hun schild kunnen sluiten als een doosje. Het voorste en achterste deel van het buikpantser is door een scharnier zo bewegelijk, dat zij gesloten kunnen worden, als de schildpad kop, poten en staart ingetrokken heeft.
Voedsel in de natuur
Het voedsel van de doosschildpad bestaat uit wormen, insecten, vruchten, bessen en andere plantaardige kost.
Gedrag
Dankzij hun goed ontwikkelde oriëntatiegevoel kunnen doosschildpadden zelfs in een zeer uitgestrekt gebied goed de weg vinden. Om te overwinteren gaan ze niet het water in, wat veel moerasschildpadden doen, maar zoeken ze een rustig plekje onder dode bladeren.
Voortplanting in de natuur
De voortplanting van deze soort is goed bestudeerd. De mannetjes zijn na zo’n 8 tot 9 jaar volwassen, vrouwtjes na 10 tot 11 jaar. Bij de paring omstrengelen het vrouwtje en mannetje elkaars poten voor een betere grip. Na de paring wordt het sperma opgeslagen tot na de winter, waarna de eitjes worden afgezet in een flesvormig nest in een zachte ondergrond. Een nest kan 1 tot 8 eieren bevatten, meestal 4 tot 6. Soms wordt een tweede nest gemaakt. De witte eitjes zijn langwerpig van vorm, ze komen na een incubatietijd van ongeveer 10 weken uit. Het schild van de juvenielen is dan ongeveer 3 centimeter lang, ze hebben nog geen scharnierend buikschild zoals de volwassen dieren; dit wordt pas na 4 jaar functioneel.
Bronnen:
Terrapene ornata
| Naam | Doosschildpad |
| Klasse | Reptilia (Reptielen) |
| Orde | Testudines (Schildpadden) |
| Familie | Emydidae (Moerasschildpadden) |
| Geslacht | Terrapene |
| Soort | Terrapene ornata |
| Grootte man | 9.5 – 15 cm |
| Grootte vrouw | 9.5 – 15 cm |
| Gewicht man | |
| Gewicht vrouw | |
| Paartijd | Voorjaar of eind van de zomer-begin herfst. |
| Paringsinterval | 1- 2 legsels in legseizoen |
| Eier leggen | Mei – augustus |
| Broedtijd | 9 – 12 weken |
| Nest | fles-vormig nest in een zachte ondergrond |
| Geboorte | Augustus – september |
| Gewicht ei | 10 gr |
| Aantal eieren | 1 – 8 eieren |
| Geslachtsrijp man | 8 – 9 jaar |
| Geslachtsrijp vrouw | 10 – 11 jaar |
| Levensduur | Tot 37 jaar in de natuur |
| Voeding | Wormen, insecten, vruchten, bessen en andere plantaardige kost |
| Leefgebied | Noord-Amerika en Mexico |
| Groep/solitair | |
| Fokprogramma | – |
| CITES | – |
| IUCN | Bijna bedreigd (NT) |
Ontdek meer van zoo-dieren.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
